Romantisch ontlasten
Onbetwist hoogtepunt deze aflevering, het repareren van de zaag. Wat een symboliek, wat een hartverscheurende herinneringen uit de jeugd etc. Alles zat er voor mij in.
Eerst al die introductie. Bart heeft al dagen, zogenaamd de kippen voerend of veinzend het precaire groeiproces van een klein paddestoeltje in de hoek van de tuin op de voet te volgen met die vermaledijde zaag in zijn handen gestaan. Koelere ding. Hij gaat nog liever dood dan met dat ding naar die lispelende autovouwer te moeten.
Dan het zo herkenbare moment van roekeloosheid, voortkomend uit onmacht.
Met elektra bezig zijn en eigenlijk al weten, zodirect krijg ik een schok en moet ik stoppen halen bij de nachtwinkel. Bart met zaag, net zo lang op wringer staan rammen tot, toch grote schrik als het echt gebeurt, het kopsspijkertje breekt. Zweet breekt hem uit. Geen weg meer terug. Hij moet naar Maurice.
Beetje semi-ongeïnteresseerd met dat gigantische werktuig door de keuken lopen,
en ja hoor, Maurice heeft hem gespot. Vooral wat daarna volgde vond ik erg mooi. Vader plakt voor de 322e maal de achterband van 43 jarige zoon, die hem tijdens het plakken van allerlei raad voorziet. Vooral het zwijgend doorwerken aan de beste oplossing, terwijl hij met wat vage keelklanken op alle raadgevingen van Bart reageerde vond ik magnifiek.
Superieure Maurice vanavond. Iemand als Willem had dit anders aangepakt.
"Bart, een zaag, waar is die voor?? Juist En déze zaag, wat kunnen wij daar niet meer mee??? Precies. En hoe is dat gekomen. Bart kom eens hier en zet die klep van je pet eens aan de goede kant van je hoofd. Juist, ja, zo kunnen we verder praten. Deze zaag, wat is daar mee gebeurd??? Enz enz."
Zag u het ook, vanavond, Bart opeens in de deuropening als een B-Boy. Dat stond fantastisch, die pet, tenminste, als je in je eentje het witte antwoord op Romeo wilt zijn of als je lekker vrij lullend, lekker streetwise, net als de Amsterdamse politie met de gelijknamige pocket in de linkerhand, een programma voor TMF presenteert. Vaak nog wel te verkiezen boven de nucleaire snit waarmee daar normaal gepresenteerd
wordt.
Wat Ruud vanavond overigens stond te modelleren loog er ook niet om. Het leeft!!! Ik hoop een beetje op het prachtige effect dat het rughaar ongemerkt overgaat in het hoofdhaar, dat met het menselijk oog niet meer aan te geven is: dat haar groeit uit zijn reet en dat hoort op zijn kop. Maar, over Bart nog even, als je als Denkend Mens Van 22 zo'n entree in een deuropening maakt, dan ligt dat toch anders. Gelul van Karin over pet van Ruud was van andere orde, maar hier mag wel wat van worden gezegd vind ik. Verboden om kleine plukjes haar heel beredeneerd door omgekeerd gedragen petje te doen, op straffe van samen met Ruud naar het toilet moeten om zittend op zijn schoot een ontlasting mee te maken.
Geboorte van zeekoe drieling, een over de schutting gekieperde moederkoek van 70 kilo, een rectale duiveluitdrijving, daar leek het op, Ruud op het toilet. Onmenselijk. Had ook zo zijn invloed op de romantische afsluiter van de avond. Ruud over het eten van zijn vriendin. Ik kon alleen maar denken aan dat schreeuwend er uitwerken
van de pasta, die totaal ongegeneerde belasting door ontlasting.
Willem lekker parmantig vlak na de met moeite er uitgeduwde witte MacDonalds kalkkeutel van Ruud ook dat toilet op. Als ik op mijn werk op een nog lauwe bril ga zitten dan sta ik des avonds al uren huilend mijn togus te wassen. Ik wil ook niemand horen en niemand mag mij horen.
Hoe vaak heb ik al niet 10 minuten doodstil staan wachten tot een andere ontlaster eindelijk zijn handen had gewassen en de toiletruimte verliet. Tot zover een kijkje in de keuken bij Nico Dijkshoorn. We leren elkaar steeds beter kennen. Leuk. Geef me een hand!
Maar daar moet wel nog meer onderzoek naar worden gedaan vind ik. Het vervagen van de ontlastingsangst. Ik heb er een column of 50 terug al over geschreven maar ik vind het de laatste drie afleveringen minstens weer actueel. Misschien wel een deskundige vanavond op de tribune die met een vorkje prakkend tot allemaal prachtige getekende draadmodellen over de onderlinge relaties komt. We wachten het af.
Heel mooi vond ik de discipline van Ruud om ook tijdens het voetballen met lange broek het shirt diep de broek te dragen. Ik bedoel er verder niets mee, maar het ontroerde me wel. Jongetje Ruud.
De uitzending van 22.30 uur:
Mooie uitzending. Goede dosering. Eerst geheimzinnig doen, over formule hebben en daarna, binnen tien minuten, meer invloeden van buitenaf krijgen, de Nederlandse Pink Floyd in Almere, dan ik in vier mensenlevens ooit zal verzamelen.
Inmiddels ook vast komen te staan: onderzoekers en lichte wetenschappers vallen gemiddeld binnen een interview 15 kilo af en verspreken zich gemiddeld 12 keer per zin.
Zinlooste invulling van tijd: Voorzitter zijn van Maurice fanclub. Gemeten 1% waren de drie stemmen van de zonderlingen op de tribune.Jammer dat Maurice niet echt in een district woont. Dat breekt hem nu op.
Wil wel de hele wereld rondRIJDEN, hoorde u de verspreking, als hij wint. Aandoenlijk. Wordt draadmodellen van auto's naar oud ijzer handel brengen om in levensonderhoud te voorzien, samen met zijn Plaat Ina plaat.
Zinlooste cadeau ooit gegeven: Elektrische gitaar zonder versterker. Alsof je op een met watten volgeduwd luciferdoosje zit te spelen. Maar wel een mooi gebaar. Niet al te cynisch zijn.
Was vanavond ook een beetje verliefd op Karin, plotseling. Doen de teksten van Ewbank altijd met me, dat ik opeens sta te janken met bijvoorbeeld een pak wilde rijst in mijn handen.
Morgen veel uitgebreider over late uitzending.
Eerst al die introductie. Bart heeft al dagen, zogenaamd de kippen voerend of veinzend het precaire groeiproces van een klein paddestoeltje in de hoek van de tuin op de voet te volgen met die vermaledijde zaag in zijn handen gestaan. Koelere ding. Hij gaat nog liever dood dan met dat ding naar die lispelende autovouwer te moeten.
Dan het zo herkenbare moment van roekeloosheid, voortkomend uit onmacht.
Met elektra bezig zijn en eigenlijk al weten, zodirect krijg ik een schok en moet ik stoppen halen bij de nachtwinkel. Bart met zaag, net zo lang op wringer staan rammen tot, toch grote schrik als het echt gebeurt, het kopsspijkertje breekt. Zweet breekt hem uit. Geen weg meer terug. Hij moet naar Maurice.
Beetje semi-ongeïnteresseerd met dat gigantische werktuig door de keuken lopen,
en ja hoor, Maurice heeft hem gespot. Vooral wat daarna volgde vond ik erg mooi. Vader plakt voor de 322e maal de achterband van 43 jarige zoon, die hem tijdens het plakken van allerlei raad voorziet. Vooral het zwijgend doorwerken aan de beste oplossing, terwijl hij met wat vage keelklanken op alle raadgevingen van Bart reageerde vond ik magnifiek.
Superieure Maurice vanavond. Iemand als Willem had dit anders aangepakt.
"Bart, een zaag, waar is die voor?? Juist En déze zaag, wat kunnen wij daar niet meer mee??? Precies. En hoe is dat gekomen. Bart kom eens hier en zet die klep van je pet eens aan de goede kant van je hoofd. Juist, ja, zo kunnen we verder praten. Deze zaag, wat is daar mee gebeurd??? Enz enz."
Zag u het ook, vanavond, Bart opeens in de deuropening als een B-Boy. Dat stond fantastisch, die pet, tenminste, als je in je eentje het witte antwoord op Romeo wilt zijn of als je lekker vrij lullend, lekker streetwise, net als de Amsterdamse politie met de gelijknamige pocket in de linkerhand, een programma voor TMF presenteert. Vaak nog wel te verkiezen boven de nucleaire snit waarmee daar normaal gepresenteerd
wordt.
Wat Ruud vanavond overigens stond te modelleren loog er ook niet om. Het leeft!!! Ik hoop een beetje op het prachtige effect dat het rughaar ongemerkt overgaat in het hoofdhaar, dat met het menselijk oog niet meer aan te geven is: dat haar groeit uit zijn reet en dat hoort op zijn kop. Maar, over Bart nog even, als je als Denkend Mens Van 22 zo'n entree in een deuropening maakt, dan ligt dat toch anders. Gelul van Karin over pet van Ruud was van andere orde, maar hier mag wel wat van worden gezegd vind ik. Verboden om kleine plukjes haar heel beredeneerd door omgekeerd gedragen petje te doen, op straffe van samen met Ruud naar het toilet moeten om zittend op zijn schoot een ontlasting mee te maken.
Geboorte van zeekoe drieling, een over de schutting gekieperde moederkoek van 70 kilo, een rectale duiveluitdrijving, daar leek het op, Ruud op het toilet. Onmenselijk. Had ook zo zijn invloed op de romantische afsluiter van de avond. Ruud over het eten van zijn vriendin. Ik kon alleen maar denken aan dat schreeuwend er uitwerken
van de pasta, die totaal ongegeneerde belasting door ontlasting.
Willem lekker parmantig vlak na de met moeite er uitgeduwde witte MacDonalds kalkkeutel van Ruud ook dat toilet op. Als ik op mijn werk op een nog lauwe bril ga zitten dan sta ik des avonds al uren huilend mijn togus te wassen. Ik wil ook niemand horen en niemand mag mij horen.
Hoe vaak heb ik al niet 10 minuten doodstil staan wachten tot een andere ontlaster eindelijk zijn handen had gewassen en de toiletruimte verliet. Tot zover een kijkje in de keuken bij Nico Dijkshoorn. We leren elkaar steeds beter kennen. Leuk. Geef me een hand!
Maar daar moet wel nog meer onderzoek naar worden gedaan vind ik. Het vervagen van de ontlastingsangst. Ik heb er een column of 50 terug al over geschreven maar ik vind het de laatste drie afleveringen minstens weer actueel. Misschien wel een deskundige vanavond op de tribune die met een vorkje prakkend tot allemaal prachtige getekende draadmodellen over de onderlinge relaties komt. We wachten het af.
Heel mooi vond ik de discipline van Ruud om ook tijdens het voetballen met lange broek het shirt diep de broek te dragen. Ik bedoel er verder niets mee, maar het ontroerde me wel. Jongetje Ruud.
De uitzending van 22.30 uur:
Mooie uitzending. Goede dosering. Eerst geheimzinnig doen, over formule hebben en daarna, binnen tien minuten, meer invloeden van buitenaf krijgen, de Nederlandse Pink Floyd in Almere, dan ik in vier mensenlevens ooit zal verzamelen.
Inmiddels ook vast komen te staan: onderzoekers en lichte wetenschappers vallen gemiddeld binnen een interview 15 kilo af en verspreken zich gemiddeld 12 keer per zin.
Zinlooste invulling van tijd: Voorzitter zijn van Maurice fanclub. Gemeten 1% waren de drie stemmen van de zonderlingen op de tribune.Jammer dat Maurice niet echt in een district woont. Dat breekt hem nu op.
Wil wel de hele wereld rondRIJDEN, hoorde u de verspreking, als hij wint. Aandoenlijk. Wordt draadmodellen van auto's naar oud ijzer handel brengen om in levensonderhoud te voorzien, samen met zijn Plaat Ina plaat.
Zinlooste cadeau ooit gegeven: Elektrische gitaar zonder versterker. Alsof je op een met watten volgeduwd luciferdoosje zit te spelen. Maar wel een mooi gebaar. Niet al te cynisch zijn.
Was vanavond ook een beetje verliefd op Karin, plotseling. Doen de teksten van Ewbank altijd met me, dat ik opeens sta te janken met bijvoorbeeld een pak wilde rijst in mijn handen.
Morgen veel uitgebreider over late uitzending.
<< Home